Μετά από επανειλημμένα παράπονα των υπόλοιπων ηλικιωμένων, οι υπεύθυνοι του οίκου ευγηρίας αναγκάστηκαν να διαμορφώσουν ένα δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα για να τρώνε μόνοι τους εκεί η Mrs. Πόπη και ο Mr. Γεράσιμος. Το είχαν συνήθειο την ώρα του φαγητού να τραγουδάνε ιταλικές καντάδες. Οι παράφωνες διφωνίες τους και τα επακόλουθα γέλια ταράζανε την νεκρική σιγή της τηλεόρασης που επικρατούσε στην τραπεζαρία.
Η Πόπη είχε μετακομίσει πρώτη στο γηροκομείο. Ένα αμελητέο οικιακό ατύχημα την είχε ρίξει σε κόμμα λίγων εβδομάδων από το οποίο βγήκε με καλπάζουσα γεροντική άνοια. Η κόρη της δεν είχε άλλη επιλογή. «It’s the best in Florida» ήταν η απάντησή της στις ενστάσεις του uncle της.
Ο Γεράσιμος επισκεπτόταν την αδερφή του μία φορά τον μήνα. Ήταν ένα από τα λίγα άτομα που η Πόπη αναγνώριζε. Έφευγε πάντα με βαριά καρδιά.
Όταν ο Γεράσιμος χήρεψε, ο γιος του αποφάσισε να τον φέρει στο ίδιο γηροκομείο. Ο Γεράσιμος αρνήθηκε πεισματικά παρότι τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας είχαν κάνει την εμφάνισή τους και το ενδεχόμενο να μείνει μόνος του στο σπίτι ήταν παρακινδυνευμένο.
Το πρώτο βράδυ προσπάθησε να αποδράσει κλέβοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου της αρχινοσοκόμας. Δεν έφτασε πέραν του πάρκινγκ. Σιγά-σιγά εγκλιματίστηκε στο νέο του, βερικοκί περιβάλλον: η σταθερή θερμοκρασία, το μαλακό φαγητό, οι μελαμψές νοσοκόμες και κυρίως η Πόπη, στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Μετά από μισό αιώνα και, ήταν ξανά συγκάτοικοι κάτω από την ίδια στέγη.
Αργά και σταθερά, σαν άμπωτη, απέσυρε η άνοια στα βάθη της συνείδησης παιδιά, γάμους, καριέρες και ξενιτεμούς, αποκαλύπτοντας παμπάλαιες μνήμες σφηνωμένες στον βυθό. Τα δύο αδέρφια περνάγανε τις μέρες τους ανατρέχοντας ένα προς ένα τα σοκάκια του Αργοστολίου, παρακολουθώντας τους Ιταλούς κατακτητές από το κελάρι του πατρικού τους, αναζητώντας τα καλύτερα σύκα στο κτήμα του παππού τους, αποστηθίζοντας ιταλικές καντάδες της εποχής.
Η Πόπη είχε γεννηθεί δυο χρόνια πριν τον Γεράσιμο. Ο Γεράσιμος πέθανε δυο βδομάδες μετά την Πόπη.
Zacharias Mavroeidis 