MADRID

Είχε πρόσφατα πατήσει τα τριάντα. Ήταν αρκετά χρόνια στην Ελλάδα  παλεύοντας  να στήσει μια ζωή εδώ. Είχε μάθει άπταιστα ελληνικά. Τα οικονομικά όμως δεν έβγαιναν, τα μαθήματα ισπανικών δεν ήταν ικανή πηγή εισοδήματος κι ό,τι άλλο είχε προσπαθήσει να στήσει δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Εξαίρεση η σχέση με την Ελληνίδα που τον είχε φέρει στη χώρα. Είχαν γνωριστεί όταν κάνανε μαζί Erasmus σε κάποια πόλη της Ιταλίας.

Μετά από βάσανο μεγάλο αποφάσισε να επιστρέψει στην Ισπανία και να γίνει πιλότος ελικοπτέρων στο Ισπανικό Ναυτικό. Ο ίδιος είχε σπουδάσει Γεωγραφία. Υπήρχε όμως μια στιβαρή οικογενειακή παράδοση στα Σώματα από την οποία προσπαθούσε να ξεφύγει.  Η κρίση των τριάντα ήταν το τελικό πλήγμα. Θεώρησε δείγμα ωριμότητας να αποδεχτεί την ήττα του στην Βαλκανική χερσόνησο και να επιστρέψει στην Ιβηρική. Θα σπούδασε κάποια χρόνια, θα γινόταν πιλότος στο Σώμα και μετά θα επέστρεφε στην Ελλάδα για να εργαστεί σε μια νατοϊκή βάση.  Όλα ήταν σοφά μελετημένα.

Το ταξίδι από την Θεσσαλονίκη στη Μαδρίτη έγινε με αμάξι. Ήταν Σεπτέμβρης. Μαζί του είχε έναν απρόσμενο συνταξιδιώτη. Ένας από τους μαθητές του των Ισπανικών έφευγε για Erasmus στη Μαδρίτη. Είχανε δέκα χρόνια διαφορά και μια φιλία που είχε αναπτυχθεί στα πλαίσια ενός ολιγομελούς γκρουπ Ισπανικών.

Ξεκίνησαν βράδυ από Θεσσαλονίκη και το πρωί πήρανε το πλοίο από Ηγουμενίτσα. Την άλλη μέρα το πρωί θα φτάνανε Βενετία. Στο πλοίο δεν είπανε πολλά. Μοιράζονταν βουβά τα ανάμικτα συναισθήματα για την εκ διαμέτρου αντίθετη περιπέτεια που περίμενε τον καθένα τους στο τέλος του ταξιδιού.

Στην Ιταλία έβρεχε καταρρακτωδώς. Οδήγησαν εναλλάξ, αλλάζοντας κάθε τέσσερις ώρες. Βενετία – Σαν Σεμπαστιάν σε μία μέρα. Μια διανυκτέρευση με μηλίτη και πίντσος και την επόμενη άφιξη στη Μαδρίτη.

Ο μαθητής πήγαινε για ένα εξάμηνο. Τελικά έκατσε χρόνο. Ο δάσκαλος στους δύο μήνες βρισκόταν πίσω στη Θεσσαλονίκη.