Γνωριστήκαμε στο νησί. Ζούσε κάπου στη γειτονιά γύρω από το εξοχικό. Δεν ανήκε σε κάποιον – ούτε επιθυμούσε αλλά ούτε και είχε ανάγκη από θετούς γονείς. Ήταν μία άριστη κυνηγός, ικανή να συντηρήσει μόνη της τον εαυτό της και τα πέντε τέκνα της.

Το όνομά της ήταν μία έμπνευση της στιγμής: Πενικιλίνη. Κατά ένα περίεργο τρόπο το όνομα αυτό ταίριαζε τόσο στον πολύχρωμο χαρακτήρα της όσο και στην τρίχρωμη γούνα της.

Με το που φθάσαμε, ανακήρυξε το σπίτι μας ως το νέο της αγαπημένο μέρος για ύπνο και εμάς, τους ενοίκους του, ως τους νέους αγαπημένους της ανθρώπους. Προκειμένου να κάνει σαφή αυτή της την απόφαση, μετακόμισε τα πέντε νεογέννητά της στη φραγκοσυκιά απέναντι από την αυλή.

Η Πενικιλίνη δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη. Είχε τεράστια μάτια, ως επί το πλείστον ημίκλειστα εκτός από όταν ήταν σε κατάσταση επαγρύπνησης. Τρελαινόταν να την χαϊδεύουν και να τρίβει το ισχνό κορμί της σε γωνίες τοίχων και πόδια τραπεζιών. Ήταν πολύ κοινωνική και ευφυής. Της άρεσε να περνάει χρόνο μαζί μας αλλά δεν έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον να μπει στο σπίτι παρά μόνον όταν πεινούσε και βαριόταν να κυνηγήσει.

Περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Καθόταν στον πάγκο δίπλα μου και πουρπούριζε ενόσω εγώ δακτυλογραφούσα κατά της διάρκεια της νύχτας. Έγραφα τα τελευταία κεφάλαια του πρώτου μου μυθιστορήματος, μια ιστορία με γάτες σε ένα Ελληνικό νησί – ω, τι υπέροχη σύμπτωση! Η ιδέα είχε γεννηθεί ένα χρόνο πριν σε μια αντίστοιχη παραθεριστική κατοικία την οποία είχαν οικειοποιηθεί δύο γατάκια τα οποία έμελλαν να γίνουν οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος.

Η Πενικιλίνη δεν ήταν μέρος της ιστορίας. Με κάποιο τρόπο όμως, προς το τέλος της αφήγησης, εμφανίστηκε μέσα στην πλοκή με τον πλέον φυσικό τρόπο. Μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ στον πειρασμό να την βάλω να συγχρωτιστεί με τις εφτάψυχες πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά. Η ειλικρινής και αγαπησιάρικη προσωπικότητά της σε συνδυασμό με τις άριστες κυνηγετικές της δεξιότητες προσέδιδαν μια γλαφυρή νέα δυναμική στην γατοπλοκή.

Έτσι συνέχισα το γράψιμο με έναν νέο γαταχαρακτήρα: μια χαλαρή, νυμφομανή γάτα – η ίδια γάτα που πουρπούριζε δίπλα στα πόδια μου.

Έπρεπε να φτάσω προς τις τελικές διορθώσεις για να συνειδητοποιήσω γιατί η Πενικιλίνη είχε παρεισφρήσει στην ιστορία. Αποτελούσε ένα αρχέτυπο γάτας. Μια γάτα που κυνηγά, θηλάζει, κοινωνικοποιείται και δημιουργεί δεσμούς ενώ παραμένει ανεξάρτητη. Μια γάτα που ισορροπεί αψεγάδιαστα ανάμεσα στην άγρια και την εξημερωμένη φύση της. Μια γάτα που άξιζε ένα βιβλίο αφιερωμένο σ’ αυτήν.